پرونگ پوسیده

کمی تنها تر از دیروز من تنها و دلتنگم

صدای بی تو بودن می دهد پژواک آهنگم

هوای آسمان چشم من عمری زمستانی است

و من وا مانده پشت میله های سرد نیرنگم

تو بالا رفته ای از نخل خورشید و من اینجا ... هی ....

گرفتار دو دست خسته و پوسیده پرونگم

تویی همزاد باران ! آسمان را خوب می فهمی!

منم درگیر خاک و بسته ی پرواری از سنگم

تو از نسل کدامین آفتابی ای شکوه عشق

برای با تو بودن با دلم هر روز می جنگم